به گزارش پایگاه خبری نهاوند پرس، بهنام نادری، در گفتگو با خبرنگار گروه اجتماعی پایگاه خبری تحلیلی «عصر همدان»، با اشاره به وضعیت فعلی سایت موزه میدان امام خمینی (ره) همدان، این مجموعه را یک اقدام فرهنگی در قلب تپنده و مرکز تجمع شهر توصیف کرد که همه خیابان‌های اصلی به آن منتهی می‌شود.

وی تاکید کرد: ایجاد یک فضای فرهنگی در چنین میدان عمومی و پرترددی، نیازمند گذر زمان برای شکل‌گیری تغییرات اجتماعی و سازگاری جامعه محلی با آن است.

این فعال حوزه گردشگری، عمده مشکل این سایت موزه را نبود فعالیت مستمر از زمان افتتاح آن در چهار سال پیش دانست و علت این امر را در اختیار بودن مدیریت آن توسط شهرداری همدان و عدم برخورداری این نهاد از نیروهای تربیت‌شده موزه‌داری عنوان کرد.

وی با اشاره به تجربه‌های جهانی، هشدار داد که تعطیلی و عدم بهره‌برداری از چنین فضاهای فرهنگی در مرکز شهر، می‌تواند به بروز برخی ناهنجاری‌های اجتماعی کمک کند، تاکید کرد: کانون اصلی بزهکاری در مرکز همدان صرفاً این محل نیست و حتی در صورت نرده‌کشی نیز این پدیده به نقاط دیگر منتقل می‌شود.

نادری راه‌حل اصلی را در تشکیل جلسه‌ای به دستور استاندار و انتقال مالکیت و مدیریت ساختمان موزه از شهرداری به اداره کل میراث فرهنگی دانست. عنوان کرد: بر اساس پیگیری‌های انجام‌شده در تهران، میراث فرهنگی حاضر است با پذیرش مدیریت، نیروهای متخصص موزه‌دار نیز در آنجا مستقر کند.

وی مطرح کرد: با این کار، یک ساختمان موزه‌ای بدون هزینه اولیه در اختیار متولی تخصصی قرار می‌گیرد.

این فعال حوزه گردشگری با اشاره به وجود زیرساخت‌های امنیتی و نظارتی پیش‌بینی‌شده در این سایت موزه از جمله دوربین‌ها و بلندگوها، تاکید کرد: حضور یک اپراتور می‌تواند با نظارت و اعلام‌های صوتی، از بسیاری از مشکلات احتمالی جلوگیری کند.

وی فعال شدن موزه با حضور موزه‌دار و برگزاری برنامه‌ها و رویدادهای مختلف اجتماعی، فرهنگی و هنری در فضای پلکان و محوطه آن را عاملی برای ایجاد کارکردی مثبت و جلوگیری از تصورات نادرست دانست.

نادری با نقد اقدام حصارکشی از منظر جامعه‌شناسی، گفت: نرده‌کشی در قلب شهر، حس ناامنی را به شهروندان و گردشگران داخلی و خارجی القا می‌کند و این پرسش را ایجاد می‌کند که چرا این محل ناامن است. این تصور نادرست برای بازدیدکنندگان ایجاد می‌شود.

وی خاطرنشان کرد: حصارکشی باید آخرین راهکار باشد؛ در حالی که ما متاسفانه از آن به عنوان اولین راه‌حل استفاده می‌کنیم، بدون آنکه راهکارهای اصلی مانند فعال‌سازی موزه و برگزاری برنامه‌های فرهنگی را امتحان کنیم.